اَکبَرُ العَيبِ اَن تَعيبَ ما فيک مِثلُهُ
نهج البلاغه، حکمت 353
مولایمان امیر المومنین علیه السلام چه پر معنا به افراد عیب جو هشدار می دهد:
«بزرگترین عیب آن است که آنچه خودداری، برای دیگران عیب بشماری»
راستی لحظه ای اندیشیده ای؟
چه زمان هایی خودمان دارای عیب بوده ایم،
آن را نادیده گرفته ایم،
چه بسا به آن افتخار هم کرده ایم؛
اما
همین که، همین عیب را در دیگران دیده ایم،
زبان به نکوهش گشوده ایم،
صاحب آن عیب را ملامت کرده ایم،
چه بسا بر سر او فریاد هم زده ایم،
چه عیب بزرگی ! ! !
چه زیبا گفته است سعدی:
«مکن عیب خلق ای خردمند فاش
به عیب خود از خلق مشغول باش»
